Want foto's maken is mensenwerk en dus maatwerk. En soms weet ik de oplossing dus ook gewoon niet. Wat ik wel geleerd heb, is om in die situaties geduld te hebben, dingen te proberen en alles wat niet werkt direct aan te passen.
Zo ook tijdens de zwangerschapshoot met Inge, Emiel, Abel en Jet! Fijn was wel dat ik deze mensen al vaker heb gefotografeerd, al wel lang geleden, maar toch. Ik weet een beetje wie ze zijn, hoe ze zijn en ik weet zeker dat ze qua stijl bij mijn fotografie passen.
Dus ik verwachtte van deze fotoshoot niet veel ingewikkelds!
Inge is zwanger van haar derde kindje en dat vind ik zooo bijzonder (en knap, wat een power vrouw die Inge!), ik had helemaal zin in deze shoot! Vol enthousiasme gingen we naar de assortimentstuin in Klein-Zundert. Het had de afgelopen dagen flink geregend, dus het speelbos wat we voor ogen hadden was doorweekt en leek ons geen slim idee. In deze tuin hadden we wat meer straatwerk (en dus minder drassigheid) en alsnog natuur, klimbare elementen (belangrijk bij jonge jongens 😃) en afwissing!
Al snel was duidelijk; Abel vond alles prima. Wilde vooral spelen, klimmen, klauteren, en kon mij volledig negeren. Jet was verlegen. Maar dan ook heel erg verlegen. Ik mocht eigenlijk gewoon nooit kijken. En haar papa en mama ook niet. Ze wilde wel spelen, als niemand keek.
Dat werd heel lastig fotograferen..

Ik probeerde eerst vriendinnetjes met haar te worden, maar ze liet me totaal niet toe. Ondertussen moest ik Abel af en toe ook aandacht geven. En vertrouwen zien te krijgen bij Jet. Ik probeerde ze te laten rennen (vinden heel veel kindjes leuk!), met papa klimmen op een berg stenen, tekenen in het zand. Maar ze bleef zeggen: "Ik wil naar huis" en "niet kijken"
Ik deed zo mijn best vriendinnetjes met haar te worden, haar te begrijpen maar het lukte me niet door haar bubbel heen te prikken.
En toen besloot ik: Jet heeft iets anders nodig. Ik moet gewoon compléét mijn mond gaan houden. Niet praten. Ik fluisterde af en toe Inge en Emiel toe wat ze konden doen met de kindjes, wat lekker werkt op beeld. Maar verder liet ik alles LOS. Ik was niet meer bezig met foto's maken, ik was bezig met de kindjes op hun gemak krijgen. En dat kon ik door niets te zeggen, afstand te houden, af en toe te klikken maar niet te overdreven veel.
Het leek de goede kant op te gaan maar toen kwam daar regen. En even huilde mijn hart. Ik zag al het opgebouwde werk al inzakken. Maar tien seconde later vonden we een mini dahliaveld ( halleluja ) en dat vonden Abel en Jet allebei FANTASTISCH! Het regende nog steeds maar we vergaten alles, we zagen lachjes op de gezichtjes van de kinderen. Daar draait het om!
En sindsdien, waren ze allebei compleet los. Ik bleef volledig op de achtergrond, het kwam goed. We kregen losse beelden, lekker spelend met elkaar. Abel gooide een dahlia recht in mijn camera (wat hij geweldig vond, haha) en we kregen zelfs nog een zonnetje waar ik Inge met haar prachtige buik in kon plaatsen.
Toen ik aan het afronden en kletsen was met Inge en Emiel op de parkeerplaats, deden de kindjes iets waar ik al lang op hoopte maar wat nog niet gebeurd was. Op de parkeerplaats pakte ze uit zichzelf, allebei tegelijk de babybuik van Inge vast. 😍
Klikklikklikklikklik en patsboem, we hadden het écht. Het was gelukt. 😁 Ik maakte een vreugdedansje in mijn hoofd. 😍
Het komt altijd goed.. geduld.. aandacht.. liefde.. plezier!